Jednym ze sposobów wykonania betonu lekkiego, jest zastosowanie kruszywa lekkiego i innych składników w takich proporcjach, aby stwardniały beton uzyskał gęstość w stanie suchym nie mniejszą niż 800 kg/m3 i nie większą niż 2000 kg/m3.
Norma PN-EN 206:2014-04 definiuje kruszywo jako naturalny, sztuczny, pochodzący z odzysku lub recyklingu ziarnisty składnik mineralny odpowiedni do stosowania do betonu. Dlatego kruszywo zwykłe oraz kruszywo lekkie musi spełnić odpowiednie wymagania względem projektowanego betonu. Do oceny właściwości kruszyw lekkich można skorzystać z normy PN-EN 13055-1:2003, przeznaczonej dla kruszyw lekkich pochodzenia mineralnego o gęstości ziaren nie większej niż 2000 kg/m3 lub gęstości nasypowej w stanie luźnym nie większej niż 200 kg/m3. Do takich kruszyw można zakwalifikować kruszywa lekkie [L. Domagała, Konstrukcyjne lekkie betony kruszywowe, Kraków (2014)]:
Kruszywa lekkie charakteryzują się zróżnicowaną strukturą wewnętrzną oraz zewnętrzną. Dlatego z punktu widzenia technologii betonu, istotnym staje się określenie ich nasiąkliwości, która niekiedy przekracza 40%. Wysoka porowatość i nasiąkliwość kruszyw lekkich wymusza stosowanie specjalnych metod uzdatniania ich przed zastosowaniem do mieszanek betonowych, poprzez proces wstępnego nasączenia ziaren kruszywa. Zabieg nasączania kruszywa lekkiego zapobiega utracie urabialności mieszanki betonowej w czasie, jednocześnie sprzyjając późniejszej mikropielęgnacji wewnętrznej (rysunek 2) stwardniałego kompozytu cementowego.
